1987

TRT'ye girip işe başlamıştım. Işık servisinde bize ışığı ve mesleği öğretmeye çalışan iyi insanlar vardı. A stüdyosunda bize pratik ışık eğitimi veriyorlardı. Bir gün bana yola gitme emri yazıldığını söylediler, gidip baktım 6.5 ay film çekimi. İyi de daha eğitimi tamamlayıp, birşeyler öğrenip anlayıp bilinçli bir şekilde sete gitmek istiyordum, hazır olmadığımı düşündüm ve Işık Servis şefi Bekret Uluşar'a gitmeyeceğimi söyledim. O da ilk defa birine görev yazıyordu ve bizim üniversite mezunu olduğumuzu hazmedemeyip emirlere itaat etmeyeceğimizi düşünüyordu. Zorladı, gideceksin dedi, Ben de gider doktordan rapor alırım dedim. Git al dedi. Doktora çıktım durumu açık açık anlattım tamam dedi, 1 hafta rapor verdi. Bu arada şefe görünmeden kaçak kaçak stüdyoya gidip dikkat çekmeden derslere devam ediyordum. Yakaladı tabii, hani hastaydın... Ya dedim, biraz daha öğrenelim şu işi, ne işim var benim sette. Esas dedi orada öğrenilir bu iş.

Rapor süresi doldu, işe başladım, baktım yine aynı yola gitme emri yazılmış. Meğer daha film başlamamış, Ön hazırlıklar yapılıyormuş, gittim mecburen istemeye istemeye. Dedeman otelinde kalıyorduk, 6.5 ay kalacağımız oda 3 kişilikti. Ama tabii çok şey öğrendim ve bu ülkemizin ilk 1 milyon bütçeli ilk filmiydi, 1 milyar 200 milyon liraya tamamlandı. Ekip sadece sette çalışanlar 68 kişiydi, jenerik ise 130 kişi civarında. Bu kadar büyük bir yapımda çalışınca ve film de o güne kadar yapılan dizilerden farklı olarak hem bir edebiyat eseri, hem da cumhuriyet tarihi olunca çok ilgi gördü. Bu yapımda çalışmak benim için bir onur oldu. Çekim bitip geldiğimde bir çok arkadaşımız beni tanımıyordu. Çünkü onlar birbirleri ile tanışıp çalışırken ben Yeşilçam ekipleriyle çalışmıştım, ben de kimseyi tanımıyordum, Askere gidenler, evlenenler olmuştu.

TRT koridorlarında, yemekhanede veya bir yönetmen odasında beni parmakla gösterip işte Ateşten Günlerde çalışan Işık servisinin en iyi ışıkçısı bile diyen oluyordu. İyi Işıkçı... Ben... Evet iyi bir tecrübeydi, çok şey öğrenmiştim ama bana iyi diyecekleri kendi yaptığım birşey yoktu ki... Utanıyordum. Bu iyi ışıkçı lafının bedelini ödemem gerekiyordu. Gittiğim işlerde işi sallayamadım, hep benden iyi şeyler beklendi, ben de bunu değerlendirip daha cesaretli ve özgün şeyler yapmaya başladım. Işığı öğrenmem yıllarımı aldı ve hiç rahat olamadım, bu bedeli acı ödedim.